Ze zagen me, de twee mannen in mijn leven en ze zeiden het : "Ik zie jou graag." Geen grote verklaringen, geen voorwaarden, alleen dit. En het was genoeg, méér dan genoeg….

Mijn eerste man was van de rivier. De Schelde heeft ons samengebracht, ergens langs de Antwerpse kaaien. Hij leerde mij kijken naar het water alsof het een taal was.
Hij leerde mij de haven kennen, het werk, het ritme van lossen en laden.
Hij loodste mij, professioneel en persoonlijk, met een soort vanzelfsprekend vertrouwen.
Alsof hij al wist dat ik kon wat ik zelf nog niet durfde geloven.

Mijn tweede man ontmoette ik op zee, tijdens een zeereis. Dat was geen toeval, denk ik achteraf. Ook hij was geen herhaling, geen vervanging. Hij was een nieuw hoofdstuk in diezelfde stroming, maar met een andere diepte.

Beide mannen hebben me geleerd wat ik eerder niet goed kende: leven in het nu. 
Niet in het ontoereikende van gisteren, niet in de zorgen van morgen. Maar in het moment zelf, de eenvoud van het samenzijn.

Ze hebben me niet gered, maar ze hebben me wel gedragen. Ze hebben me volwassen gemaakt. Ze hebben me leren omgaan met emoties. Niet door er eindeloos over te praten, maar door mij toe te staan deze emoties te ervaren. Door hen ben ik gegroeid. Ze hebben mij laten openbloeien. Elk op hun manier, in een ander tempo. Ik draag ze mee in elke lach, in elk lied, in elke weerspiegeling van het water. Wat een voorrecht dat ik hen heb gekend. Twee mannen, twee stromingen, één leven vol liefde!

Heb jij ook die intensiteit in de liefde gekend? Mensen die je ongemerkt stilletjes veranderen? Je bent welkom om jouw ode aan “hen” hier achter te laten.