Hoe donker de onderwerpen van mijn boek soms ook zijn, een boek heeft lucht nodig. Dat heb ik tijdens het schrijven van Zoutlong meer dan eens ontdekt. Niet alles hoeft zwaar te klinken, niet elk hoofdstuk hoeft diep te duiken. Soms mag het water gewoon rimpelen.

Ik wil het goed doen. Voor iedereen. Ik wil attent zijn. Zien wat nodig is. En geven zonder dat iemand iets hoeft te vragen. 

“Doorzettingsvermogen is een goede vorm van koppigheid “  
( Anne Barratin)

Soms adem ik en proef ik zout. Niet van de zee, maar van vroeger. Van alles wat is blijven hangen. Zout in mijn longen. Zout in mijn leven.
Zout heeft iets dubbel. Het bewaart én het prikt. In de Bijbel staat het voor trouw, voor zuiverheid, voor wie je in wezen bent. Maar in mijn lijf voel ik het anders. Ruw, helend, onverbiddelijk eerlijk.

Sommige liefdes blijven stromen. Ze zetten iets in beweging wat je nooit meer kwijtraakt. Ook niet, zoals in mijn geval, als deze tweemaal moeten buigen voor de dood. 

Sommige mensen dragen vuur in zich, anderen aarde of lucht. Ik ben van het water. Niet alleen omdat ik Vissen als sterrenbeeld heb, met die ongrijpbare, dromerige blik en het verlangen om op te lossen in iets groters. Maar omdat water mijn lijf en leven gevormd heeft.

Stel je eens voor: ergens in een oude schoenendoos ligt een vergeeld fotoalbum. Je bladert erin en ziet jezelf als baby - een mollig handje rond de vinger van je moeder, een verwarde krullenbol in een kinderwagen, een eerste verjaardagstaart met kaarsje. Het is een stukje verleden dat je zelf niet bewust hebt meegemaakt, maar de foto’s vertellen je: Ik was er. Ik hoorde erbij.